“KAYNAKLARA DÖNMEK” meselesi

                Sevgili dostlar, aşağıda Rasim Özdenören’in “Müslümanca Yaşamak” isimli kitabından alıntıladığım bir yazı var. Yazının gerek başlığı, gerek imlâsına hiç dokunmadım. Sadece vurguların bendenize ait olduğunu özellikle belirteyim.                 

Yazının önemi, “kaynaklara dönelim” çağrılarının halen devam etmesinden kaynaklanmakta. “Kaynaklara dönmeyelim mi?” diyen olacaktır elbette. Tabii ki dönelim. Ama nasıl döneceğiz, kim dönecek, niye döneceğiz, “kaynak”tan kasıt nedir sorularının cevabı Rasim Özdenören’in alttaki yazısında gizli.

                Özdenören, -kanaatimce- çağdaş bir sufi… İslâmın ayet ve hadisle söylenesi hükümlerini o kadar tatlı ve sezdirmeden beyan ediyor ki, vurulup kalıyorsunuz. Kendisinin, okuduğum hemen tüm eser ve yazıları mükemmel. Tam da kana dokunan, tam da cana şifa olanlardan…

          Aşağıdaki yazının dikkatlice okunması ve her bir okurun tekrar tekrar “ben bu yazının neresine düşüyorum” diye kendini sorgulaması, o sorgulayan ve sorgulanan şahsa çok şey kazandıracaktır diye düşünüyorum.

                Yok, siz öyle düşünmüyorsanız eleştirilerinizi beklerim efendim.   

KAYNAKLARA DÖNME   

                Kaynaklara dönmemizi teklif edenler, sanıyorlar ki,  kaynaklarla karşılaşınca onu derhal ve hiçbir güçlük çekmeden anlayabilecekler!  Türkçedeki Kuran ve hadis meallerinin bu işe yetebileceğini var sayıyorlar.  İlk kaynak elbette Kuran ve Sünnet’tir.  Fakat bu iki temel kaynağı yorumlayan, anlam veren Ehl-i Sünnet ve Cemaat akidesine bağlı müçtehitlerin ortaya koyduğu eserler de kaynaktır.  Fakat yalnız Kuran’dan ve Sünnet’ten söz açanlar, adeta bu tür serleri kaynak saymama gibi bir anlayış içinde görünüyor.  Kuran’a ve Sünnet’e doğrudan yaklaşmak suretiyle hüküm istihraç etmek istiyorlar.

                Kaynaklara dönelim diye ahkâm kesenler, ilkin, kaynakların neler olduğunu, kaynaklara nasıl yaklaşılacağını, hatta Arapçadan da önce kendi dilini, Türkçeyi, Türkçedeki eserleri öğrenmesi gerektiğini öğrenmelidir.

                Şuna bağlayacağız: bugün “kaynaklara inelim” diye tutturan bazı iyi niyetli, fakat bilgi bakımından yetersiz Müslümanlarla karşılaşıyoruz. Kaynaklara inmek için Kuran-ı Kerim’i veya hadisi şerifleri tercümelerinden okuyabilmek yetmez.  Hatta asıllarından okuyabilmek de yetmez.  Lisan, çünkü gerekli, hatta elzem bir şart olmakla beraber yeterli değildir. Bunun yanında, islâm fıkhı üzerinde ciddi bir eğitim ve öğretim de gereklidir. Fıkıh değil yalnız, İslâm tarihini de (özellikle Asr-ı Saadeti) bilmeli. Ayrıca kitaplarda belirtilen bazı “teknik şartları” hiç söz konusu etmiyorum. İçtihat yapıyorum diyen insan bütün bu bilgilerle, bütün bu niteliklerle donanmış olmalıdır. Gerçi, bu kadar bilgiyle, nitelikle donanmış biri de içtihad yapalım diye meydanlara düşmez, diyeceksiniz. Orası öyle. Çünkü bu niteliklere sahip biri, kendisinin içtihadının sorulduğu hemen her hususta, geçmiş Ehl-i Sünnet ve Cemaat müçtehitlerinin görüşünü bildirerek mezelinizi bu yoldan halledecek, hatta belki de yeni bir içtihat yapmasına lüzum kalmayacaktır.

       Bu gün müçtehit olmaya, kaynaklara dönmeye heves edenlerimizin bilmedikleri, asıl, o, vaktiyle yapılmış olan içtihatlardır. Kaynaklara dönmekten murad, Ehl-i Sünnet ve Cemaat imamlarının içtihatlarını, görüşlerini öğrenmek, ona göre amel etmekse, buna zaten kimse bir şey demiyor. Tersine, biz de bunlara amel etmekten bahsediyoruz. Yok, eğer kaynaklara dönmekle, Kuran’dan ve hadislerden biz kendimize göre anlamlar çıkarıp, kendi çıkardığımız anlamlara göre amel edelim denilmek isteniyorsa, bu iddia sahibine ben, ancak, çok cesursun diyebilirim.

                Kaynaklara inmek isteyen kimse ilkin oturup Arapça öğrenir. Kaynakları başkasının çevirmesini beklemez. Velev kaynaklar tercüme edilmiş bile olsa, tercümelerle yetinmez, kaynakların asıllarıyla temasa geçer.  Çünkü kaynağa inelim diyorsun, tercümeye inelim demiyorsun. Çünkü tercümelerde, ola ki, düzeltmen gereken hatalar vardır ve ola ki tercüme hataları yüzünden  “ilmi çalışmaların” beklenmedik sakat, ters istikametlere sapar… Kaynaklara dönme iddiasını taşıyan bazı kimselerde bu tür sakatlıklara rastlanabilmektedir.  Çünkü “mehaz” diye gösterilen eserlerin arasında bir tek orijinal kitap yok, hepsi tercüme. Başkalarının fikirlerine bu kadar kuşkuyla yaklaşan birinin bu tercümelere nasıl olup da güvenebildiği doğrusu şaşılacak bir şey!

YAZILARIM – YORUMLARIM

AŞKIN ADIDIR “OKUTMAK”… VE O AŞK İKRA’DADIR

                Kitap okumak… ondan da ötesi kitap okutmak, kitap okutmaya teşvik etmek, insanları kitaplarla tanış etmek… Giderek kitaplara haşır neşir etmek…

                Kitap okumak her yiğidin değil “er yiğidin” işidir, eyvallah! Ve işbu yazıyı okuyan bir çok kardeşim bu zevkle hemhaldir. Ama ya okutmak?…

Bir insanın kitapla buluşmasına aracılık ve şahitlik etmek. Bu eylem kaç “er yiğidin” işidir peki? Üstelik de bu sayı yüzlerle, beşyüzlerle, binlerle ve neredeyse ikibinlerle ifade edilecek seviyeye gelmişse… Üstelik bu eylem bir aşk, bir kara sevda ve ama aklı başında bir kara sevda haline dönmüşse… Tahayyül edebilir misiniz bu keyfi? Kaç defa yaşadınız, bu neş’eyi?

Bu aşkın ışıkları ve bu aşıkların kolları İstanbul’dan dışarılara, taşralara taşmışsa… Anadolu’yu kucaklamaya, Anadolu’yla buluşmaya çıkmışsa… Anadolu’nun güzel insanları, kalpleri güzel, huyları güzel, gelecekleri güzel genç insanları uzun bir ayrılıktan sonra, kaybettikleri güzellerini, kitaplarını bulmuşlarsa… O güzele dört değil, bulabildikleri tüm ellerle, ayaklarla, kalpleriyle, gönülleriyle sarılmışlarsa… Ya bu aşka, ya bu keyfe ne denir? Bu neş’e nasıl ifade edilir? Nasıl yazıya dökülür?  

                Neyden mi bahsediyorum? İKRA DERNEĞİ’nden ve İKRA DERNEĞİ’nin kitap oku/t/ma çalışmalarından, aşklarından… Bu işin aşıklarından… Boylarını aşan işlerinden

                İKRA DERNEĞİ geçmişi yaklaşık 10 yıllık bir maziye dayanan iki derneğin bir araya gelmesiyle 2006’nın son yıllarında doğmuş bir dernek. İKRA’nın açılımı İlim, Kültür ve Rahmet… Yani İlim Kültür ve Rahmet Derneği’nin remzi İKRA DERNEĞİ.

                Derneğin kuruluş gayesi ve hizmet sahası kitap… Evet kitap… Dernek bu çerçevede öncelikle yönetim kurulu üyeleri olmak üzere, çevresi ve ulaşabildiği insanlarla birlikte kitap okuyor. Önce insanları kitapla tanıştırıyor, kitapla barıştırıyor, sonra da –kitap alışkanlık yaptığı için- onları kendi haline bırakıyor! Zaten kitapla tanışıp da “kendi halinde” yaşayan insan olur mu? Var mı böyle bir insan? Tanıyor musunuz? İlle o da bir başkasını bulur ve kitapla buluşturur, bu sevdayı ona da bulaştırır.

                İKRA DERNEĞİ’nin merkezi Bağcılar’da… Bağcılar Şubesi ile birlikte
 Esenler’de 3, Güngören’de de bir olmak üzere toplam 5 şubesi var. Ayrıca Esenyurt ve Başakşehir’de de şubeleşme çabası içinde… Bu çerçevede, oradaki “okur”lar şimdilik okuyor ve evlerde dersler yapıyorlar. Giderek, müsait ortam ve imkân bulurlarsa şubeleşecekler inşallah. Dualarınızla tabii…

                İKRA DERNEĞİ, her bir şubesinde haftada bir gün mutad sohbetler ve seminerler icra ediyor. Bu seminer ve sohbetlere katılmak serbest ve ücretsiz. Bunun yanında hanımefendilerin kendi aralarında tertip ettiği ve yine herkese açık ve ücretsiz düzenlediği aynı mahiyette seminer ve sohbetleri var. Bunların yanında yarınlarımız olan gençler için de ayrı ve özel çalışmaları var. Yine her şubede belli günlerde “kitap okuma günleri” yapılıyor.

                İKRA DERNEĞİ için “ana çalışma alanı kitap” dedik… kitap çalışmasının teferruatını belki başka bir yazıya bırakarak şu anda gelinen nokta hakkında kısa ve öz bir bilgi vermektir muradım.

                İKRA DERNEĞİ şu anda İstanbul dahilinde erkek, hanım ve gençlere yönelik olarak kitap okutma çalışmasında 1200 (yazıyla BİN İKİYÜZ) kişiye ulaştı. İstanbul dışında ise bu sayı 550 (BEŞYÜZELLİ)’ye ulaştı. Bu illerin arasında Ankara, İzmir, Eskişehir, Bursa, Edirne, Manisa, Aydın, Denizli, Siiirt, Elazığ, Batman, Diyarbakır, Erzurum, Şanlıurfa, Ağrı, Sivas, Mersin, Kayseri, Çorum, Afyon, Konya, Malatya ve Burdur var. Dernek yetkilisi arkadaşlar, gözlerinin rengini görmedikleri, nefeslerini duymadıkları, sadece sıcacık ve içten sesini duydukları ve gönül tınılarını hissettikleri orada bulunan insanlarla bu kutlu yolu arşınlıyorlar, arşınlayacaklar. Derneğin amacı 2013 yılı sonuna kadar kitap okuru sayısını 2.500’e baliğ etmek. Bunun için çalışıyor, bu aşkı yaymak, insanımızı kitapla tanış etmek, kitapla barıştırmak için çalışıyorlar.

                Ve biliyor musunuz, bahsettiğimiz bu kitap okurları bir kitap okuyup da vazgeçen yiğitler değil… Tüm olumsuzluklara, televizyona, her türlü erozyona rağmen “sürekli ve sistemli olarak” kitap okuyan ak bakışlı, ak yarınlı yiğitler bunlar.

Ve yine biliyor musunuz, tüm bu çalışmalar, bu çalışmaları yapanlar, tamamen ve kesinlikle hasbi bir ruhla ve amatörce yapılıyor. Beklenen –ve inşallah- elde edilen tek ve en büyük kazanç ise Allah rızası ve beraberinde geleceği muhakkak olan “güzel yarınlar”…   

Derneğin sloganı da ilginç. Slogan aynı zamanda derneğin hedefi de: “Farkınız okumak olsun!” Sizin de farkınız okumak olsun…

Emin ATALAY

“BU ÜLKE” BİZİM ÜLKEMİZ DEĞİL!

“(…) Baba, çeşitli nekbetler (talihsizliklere E.A.) yüzünden hayata küsmüş eski bir yargıç. Az konuşan, çatık kaşlı, hareketlerine akıl erdiremediğim bir insan. Annem, bu yabancı dünyada âşinası olmayan hasta bir kadıncağız, silik, mızmız…

         … 12 Aralık’ta doğan çocuk itilmiş kakılmış, düşman bir dünyada dostsuz büyümüş. Daima başka, daima yabancı… Hasta bir gurur, pencerelerini dış dünyaya kapayan bir ruh…

         …Düşman bir çevrede ister istemez kitaplara kaçıyorum. Yani düşünceye ve edebiyata hür bir tercih sonunda yönelmiyorum. Yaşamak için kendime bir dünya inşa etmek zorundayım. Böyle bir kaçışı kolaylaştıran tesadüfler de var. (…)

         (…)

         (…) Ben yalnızım babam hep çatık kaşlı, annem hep mızmız. Kasabanın çocukları hep korkunç. Bol bol dayak yiyor, hep hakarete uğruyorum. Şikâyet edeceğim kimse yok. Mektep bahçesinde çocuklar oynuyor… Ben yine yalnızım ve yabancıyım, yabancı yani düşman. Dilim başka ve gözlüklerim var… Kendimden utanıyorum.”

         Yukarıdaki satırlar Cemil Meriç’in ifadeleri ve Bu Ülke isimli eserinden alıntılandı: Sayfa 22 ve 23

         Daha önce ismini ve eserlerini çok sık duydum. Bulunduğum ortamlarda bahsi geçtiği halde bir türlü eserlerini tetkik etme, okuma imkânım olmamıştı. Kendisinden alıntılar yapılırdı. Kimi eserlerde veya konuşmalarda kitaplarına atıflar olurdu. Elbette bendeniz okuyamadığım için herhangi bir yorumda bulunmaz, söze karışmazdım.

         Bahsettiğim sebeplere binaen olsa gerek, Teneffüs Eğitim ve Kültür Derneği’nin bünyesinde başlamış ve ilk olarak da Cemil Meriç’in Bu Ülke’sinin değerlendirileceğini öğrendiğim “Kitap Tahlili” programına daha bir istekle katıldım.

         Program her ayın ilk pazartesi akşamı dernek binasında ve Muharrem Dinleyici Bey’in yönetiminde gerçekleştiriliyor.

         İlk toplantı 07.01.2013 tarihinde saat 20.00’de gerçekleşti.

         Cemil Meriç bugün ölüdür. Yaşayan ise eserleri… Bu sebeple kendisi hakkında konuşmak, O’nun savunmasını imkânsız kılmaktadır. Amma değil mi ki, eserleri yaşamaktadır ve eserleri vesilesiyle kendisinden bahsedilmektedir. Zannediyorum eserlerini okumuş olmak hasebiyle “okumaya aday” olanlara birşeyler söyleme hakkımız vardır. Bu hakkı kullanırken, haddi aşmamak ve yanlış bir takım anlayışlara da sapmamak için eserinden alıntı yaparak yazacağım. Beyanlarım elbette ve kesinlikle “tahkir ve tazyif” amaçlı olmayıp, tamamen şahsi görüşlerimdir ve kimseyi bağlamaz. Bendeniz masum olmadığım için de her zaman ve her hususta yanılma payımın olduğunu, bu sebeple de beyanlarımın kısmen-tamamen reddedileceğini şimdiden kabul ediyorum.

         Belki bendeniz çok şey umuyordum Cemil Meriç’ten. Belki etraftan duyduklarımız, okuduklarımız böyle bir intiba hasıl etmişti. Bilemiyorum. Ama neticede bendeniz Cemil Meriç’ten ve “diğer eserlerinin bir girişi niteliğinde” olduğundan Bu Ülke’den çok şeyler bekliyordum. Ancak elde var hüzün, elde var büyük bir hayâl kırıklığı… Ve anladım ki ‘Bu Ülke’ bizim ülkemiz değil.

         Eserden anlaşıldığına göre Cemil Meriç bu kadar okumasına, bu kültür yapısına rağmen “kişiliğini bulamamış” ve “psikolojik saplantıları bulunan” bir şahıs. Beyanlarımın tepki toplayabilir! Ama bana göre böyle…

         Yukarıya alıntıladığım satırlara bakınca Cemil Meriç’in nasıl sıkıntılı ve halet- ruhiyeyi menfi yönde etkileyen ve giderek insan psikolojisini bozan/bozmaya aday bir ailede yetiştiğini anlayabiliriz. Bunun için aman aman bir psikoloji tahsili görmeye gerek yok. Etrafınızı iyi tartan ve tarassut eden bir anne-baba iseniz, çocuklarınızın her hali ile ilgilenmeye gayret eden bir yetişkin iseniz aynı sonuca siz de ulaşabilirsiniz :

• BABA  : Çeşitli nekbetler yüzünden hayata küsmüş eski bir yargıç. Az konuşan, çatık kaşlı, hareketlerine çocuğunun dahi akıl erdiremediği bir insan.
• ANNE  : Bu yabancı dünyada âşinası olmayan hasta bir kadıncağız. Çocuğunun gözünde silik, mızmız…
• VE BÖYLE BİR EBEVEYNE SAHİP ÇOCUĞUN KENDİNİ TAHLİL VE TASVİRİ     : İtilmiş kakılmış, düşman bir dünyada dostsuz büyümüş. Daima başka, daima yabancı… Hasta bir gurur, pencerelerini dış dünyaya kapayan bir ruh… Yaşamak için kendine bir dünya inşa etmek zorunda. Böyle bir kaçışı kolaylaştıran tesadüfler de var… Yalnız. Baba hep çatış kaşlı, anne hep mızmız. Kasabanın çocukları hep korkunç. Bol bol dayak yiyor, hep hakarete uğruyor. Şikâyet edeceği kimse yok. Mektep bahçesinde çocuklar oynuyor… Ben yine yalnız ve yabancı, yabancı yani düşman. Dili başka ve gözlükleri var… Kendinden utanıyor.

Cemil Meriç’in çocuklukta oluşan bu “kişilik bozukluğu” maalesef yetişkinliğinde ve bizim  aydınlarımızın (!) yere – göğe sığdıramadıkları ve yazılarının “çok okunduğu” zamanlarda da devam ediyor. Ama ne olursa olsun, sağcı olsun, solcu olsun, şeriatçı olsun, ateist olsun namuslu bir aydına yakışmayacak bir tavırdır sergilediği. Siz buna benim dediğim gibi kişilik bozukluğu değil, “amelî münafıklık” da diyebilirsiniz. Size kalmış:

• “Sağcı dergi ve yayınevlerinde çalışmak… Bu yolu ben seçmedim. Sol’un kadir na-şinas davranışı seni ister istemez gericilerin, kucağına değil, yanına itti. Bu yakınlığın fikri iffetim için bir tehlike teşkil etmediğini kitaplarımı okuyunca anlamak mümkün” (Sayfa 57) ELEŞTİRİ: Yani Cemil Meriç esasen elinde olsa sağcı dergilerde yazmaz, gericilerin yanında olmaz. Ama “sol” ona “yazdırmamış”. Tüm bunlara rağmen de O, sağda yazarken bile, eserde de sık sık görüldüğü üzere, hep tanrıları bol olan batıyı ve İslâm’dan soyutlanmış, İslâm’ın “i”sinin olmadığı doğuyu övmüş, anlatmış. Böylece de Müslüman mahallesinde salyangoz satmış. Müslümanlar da yıllardır salyangoz yerler ama doymazlar… Va esefa…
• “Hisar, Türk Edebiyatı, Hareket. Yazılarıma sayfalarını açmak nezaketini gösteren üç dergi. Her üçünde de ‘Fildişi Kule’mdeyim. Aramızdaki ortak bağ tahammül ve tesamüh (sayfa 57). ELEŞTİRİ: Doğru! Yazar Fildişi Kulesinden hiç inmemiş. Ortak bağ ise tahammül ve müsamaha… Ama kim kime müsamaha ve tahammül göstermiş? Cemil Meriç, sağcı ve gerici olmasına rağmen “sol” yazdırmadığı için bu dergilere tahammül etmiş. Peki bu dergiler ve yöneticileri, okuyucuları neye tahammül etmiş? Cemil Meriç’in toplumu ve insanımızı aşağılayan, karalayan, beğenmeyen, çamurlara bulayan yazılarına… Nereden mi çıkartıyorum? Maalesef “Bu Ülke” bunlarla dolu. İmkânlar dairesinde aşağıda örneklemeye çalışacağım.
• “Yeni Devir’de yazı yazmak haysiyet kırıcı amenna. Fakat şu veya bu sebepten beni tanıyan, bana saygı gösteren ve ısrarla makale talebinde bulunan bir yazı işleri müdürü var” (Sayfa 57) ELEŞTİRİ: Yeni Devir, bilenler bilir, Milli Gazete ekibinin çıkarttığı, aynı düzlemde bir gazetedir. Üstadımız (!) burada yazmanın haysiyet kırıcı olduğunu söylüyor. E öyleyse niye yazıyor? Yazı işleri müdürünü kıramadığı için… Acaba ücretsiz mi yazıyordu da, ‘hatır’ için kıramıyordu?
• “Sağ okumuyor. Boşuna bağırıyorum. Sol diyalogtan kaçıyor, küskün: Ötüken Yayınevi’nin bastığı kitap okunmazmış. Peki siz basın. Cevap yok. (…) Sol, sağın gösterdiği dostluğu göstermiyor. İhanet etmişiz. Neye ve kime?” (Sayfa 57) ELEŞTİRİ: Cemil Meriç’in bu nankör ve aşağılayıcı tavırları tüm kitap boyunca sık sık sırıtıyor. Sağ okumuyor diye bas bas bağıran şahsın kitaplarını kim okuyordu da baskı üstüne baskı yaptı? Üstad (!)doğru söylüyor kimseye ihanet ettiği yok. Çünkü kimsesi yok ki ihanet etsin. O klasik bir batıcıdır; solculuğu gençliğinden kalma ve “ne yapalım başka gidecek yer yoktu” kabilinden. Sağcılığı ise -itiraf etti- mecburiyetten…
• “(…) Dilimle, zevklerimle, heyecanlarımla, yarımla Büyük Doğu kadrosundanım. Düşüncelerimle, inançlarımla Yön’e yakınım. Bu bir kopuş, bir parçalanış.” (Sayfa 57) ELEŞTİRİ: Önce günümüz gençlerine hatırlatalım: Büyük Doğu merhum Necip Fazıl’ın yerleri ve gökleri titreten dergisi ve fikir akımı… Yön ise o günün solcularının toplandığı bir kale, fikri yapı… Yani Büyük Doğu ne ise Yön onun tam zıddı veya diğeri diğerinin zıddı… Peki Cemil Meriç nerede: Her ikisinde… Nasıl oluyor bu? Bu duruş münafıklıktan bir behre değil mi? Kendisi de itiraf ediyor: Bir kopuş, bir parçalanış bu!
• “Ben düşünen, okuyan ve temsil ettiği, temsil ettiğini sandığı beşeri değerleri lekelememek için aç kalmağa, açlıktan kıvranmağa razı olan adam…” (Sayfa 38) ELEŞTİRİ: Görüldüğü üzere Meriç “beşeri değerleri temsil ettiğini” ifade etmekte… Bunun yanında aç kalmak, aç kıvranmaktan bahsettiği halde, yukarıda da söyledik, eserlerini/yazılarını sol basmadığı için sağ’a bastırmak zorunda kalıyor, gericilerin yanına gidiyor. Namuslu bir fikir işçisi bunu yapar mı? Üstelik işaret edelim, yazarın ömür boyu bir takım yerlerden ayrılması/kovulması hep kendi “huysuzluğundan” kaynaklanıyor. Bakınız diyor ki: “Kaynaşamadık Salâh’larla. Onlar İstanbul çocuğu idiler, ben taşradan geliyordum. Hitap ettikleri zümre kendi arkadaşları idi. Ne şiir anlayışımız uyuyordu birbirine, ne nesir anlayışımız. (…) Ayrı bir dili konuşuyordum çağdaşlarımla” (Sayfa 39). Peki ama niçin anlaşamıyor çağdaşlarıyla, niçin ayrı dili konuşuyor. Çünkü yazarımız bizim ülkemizde yaşamıyor: “Gurbetteydim. Benim vatanım Don Kişot’un İspanya’sıydı. Emma Bovari’nin yaşadığı şehir. Sonra Balzac çıktı karşıma. Balzac’ta bütün bir asrı yaşadım. Zaman zaman Votren oldum, Rastinyak oldum. Dört bin kahramanda dörtbin kere yaşamak.” (Sayfa 39-40) Hem göğsünü gere gere “aç kalmağa, açlıktan kıvranmaya razı olan adam” diye narsist bir söylemle kendisini bir yere sığdıramıyor hem de sağda yazıp, gericilerin yanında yer alıyor. Neden peki? Cevabı yazar kendisi veriyor: “İşim yoktu, param yoktu, dostum yoktu…” (Sayfa 42)… Ama aynı adam aç kalmaya razı olacağını da söylüyordu…

Maalesef 341 sayfalık kitabın bir tek sayfasında Kur’an kokusu, sünnet vurgusu yok. Kitapta bir tek evet bir tek hadis var amma gelin görün ki o da uydurma hadis: “Kendini tanıyan, Rabbini tanır.” (Sayfa 212). Cemil Meriç neredeyse Kur’an’dan, tefsirden habersiz. Hayır canım nereden biliyorsun? Diyenleri duyar gibiyim. E dostlar, eğer habersiz değilse niçin, nasıl bir nebze olsun dışarı sızmaz bu küpün içindeki şarap… Hep tanrılardan, tanrıçalardan, onların kavgalarından, onların kavgalarında yetişmiş ve en sonunda da intihar etmiş batılılardan ve batıl’lardan bahseden bir insan, madem biliyor, madem haberdar niçin bir nebze olsun, Kur’an’dan, Efendim’den s.a.v. bahsetmez. O kadar tanrıdan bahsediyor çarpılmıyor da, bizim İlahımızdan bahsedince mi çarpılacak? Üstelik yazarın islâmi bazı kavramları, örneğin “nass” kavramını sık sık ve ama “dogma” kelimesinin yerini tutsun diye kullanması, hem Müslümanları rencide ediyor hem de islâm kültürünü kavrayamamış olmasının işareti…

Yazarda, küçüklüğünden gelen saplantı sebebiyle olsa gerek “narsist” bir yapı olduğu kesin. Evet bir çok yazarda var bu yapı… Kendilerini beğenirler. Edebiyatın zirvelerinde bu hastalıkla malûl bir çok kişiyi görüyoruz elbette. Meselâ bir Necip Fazıl da kendini çok beğenir, hatta bu konuda zirvedir de belki… Meselâ Necip Fazıl rh.a. “40 yıldır inşası yolunda kan terlediğimiz yeni gençlikten, İlahi lütufla, bir yankı duvarı teşekkül etmiş ve eski sıpaların yerini yeni cins küheylân yavruları almaya başlamıştı” (İdeolocya Örgüsü / Takdim Yazısı)derken kendini övmekle ve bu binanın mimarisinde çok emeği geçtiğini söylemekle birlikte, yeni neslin de artık ilâhi lütuf dairesinde ‘sıpa’lıktan ‘küheylân’lığa yükselebildiğini söylüyor. Ama Cemil Meriç farklı, o kendini beğenirken etrafındakileri eziyor ve hakaretler ediyor. Bas bas umutsuzluk bağırıyor:

• Harcadığım emekleri ne okuyucu farketti, ne münekkit (Sayfa 43)
• İNSANINI BEĞENMEYİŞ VE BATIDAN KOPAMAYIŞ: “Ya Batılı olacağız yahut Batı kültürünün azad kabul etmez sömürgesi”  (Sayfa 43-44)
• Sınıf bir nevi tribün. Dinleyiciler bilmedikleri dilden vaaz dinleyen bir alay bedbaht (Sayfa 49)
• Örneğim yoktu. İrfanı, toprağı dişlerimle ve tırnaklarımla kazarak yedi kat yerin dibinden çıkarmıştım. Çölün kumlarında altın zerreleri arayan adam. (Sayfa 49)
• Kırk Ambar  bataklığa fırlatılan bir kaya parçası, kurbağaların bile barınmadığı bu ölü sulardan en küçük bir ses çıkmadı. (Sayfa 59)
• Ben edebiyata sürünerek girmedim, prens olarak girdim, şövalye olarak girdim ve Palas Atena gibi zırhlarımla doğdum. İlk yazımla son yazım arasında büyük bir fark olacağını sanmıyorum. Ağaç dal budak salmış, büyümüş, o kadar. (Sayfa 59)
• Büyük adam, bir devin sırtına tırmanan cüce. Dev: Halk. Şuursuz, sevimsiz, tehditkâr. Yığın kadındır. Irzını teslim edecek bir zorba arar. Çobansız rahat edemeyen kaz sürüsü (Sayfa 289)

Daha söylenecek çok söz var ama yer yok. Haydi yer oldu diyelim, Cemil Meriç tutkunlarının tahammülü var mı?

Hiç mi güzel şey söylememiş Cemil Meriç. Elbette söylemiş. Çok vurucu tesbitlerinin olduğunu da teslim edelim. Ama be hey dostlar 1 gram bal için bir çeki odun çiğnemeye ne gerek?!

Uzun bir yazı. Farkındayım. Ama Cemil Meriç’in yıllardır bizim gündemimizi işgal ettiği kadar uzun olmadığı da bir vakıa… Diyorum ki, keşke bize Cemil Meriç’i anlatırken “Batı edebiyatını ve Hint edebiyatını iyi bilen ve bu edebiyatlardan aldığını çok güzel yansıtan adam” diye tanıtıp “orada” bıraksalar, daha ilerilere, içimize “bizden”e taşımasalardı. Ama öyle anlatıldı, öyle şeyler yazıldı ki Cemil Meriç hakkında… O’nu -eserini okuyuncaya kadar- hep “biz”, hep “bizden” zannetmiştik. Yani gene aldatıldık, gene yanıldık.

Keşke “orada” bıraksalardı Cemil Meriç’i. Bu Ülke’de, yani kendi ülkesinde…

 

 

 

 

“BİZİM UZUN HİKÂYEMİZ”İ DE YAZAN/SİNEMALAŞTIRAN ÇIKAR MI?

Hemen ve peşinen söyleyeyim: Sinema tekniğinden ve dilinden hiç anlamam. Oyuncuları neredeyse tanımam. Yönetmenlerin/senaristlerin meşrebini, sülukunu hiç mi hiç bilmem. Bu saydıklarımı bilmem bilmesine amma, biliyorum ki billahi bu haberi yazmasam çatlardım.

Bağcılar Belediyesi’nin vesile olmasıyla kültür merkezinde şu meşhur “Uzun Hikâye” filmini izledim. Bendenize de 15 yaşında kızcağızım eşlik etti. Belki de ben ona eşlik ettim desem daha doğru olacak, çünkü o istemişti.

Maalesef seyrettiğimiz/ seyretmek istediğimiz filmlerde yer alan ve nerede ne zaman çıkacağını bilemediğiniz için de, evimizde televizyon veya internetten dahi seyrederken karşımıza çıkıveren öpüşme/sevişme sahneleri veya galiz sövgülere karşı müdahale imkânınız neredeyse olmuyor. Böyle olunca da (seyredebiliyorsanız eğer) ailecek seyrettiğiniz filmlerden sonra uzun müddet çoluk çocuğun yüzüne bakamıyorsunuz. Hele ki çocuklarınız bendenizin yavruları gibi 21, 20, 15 ve 10 yaşında ise… İşbu sebeple de hakkında kesin bilgi sahibi olmadığım, güvenilir kimselerden istihbarat etmediğim filmleri seyredemiyorum/ seyredemiyoruz. Hatta bu manada televizyon bir nebze internetten/ bilgisayardan daha güvenilir; hiç değilse orada sövgüler “düüüüt”leniyor. Öpüşme/ sevişmelerinde de zaplayabiliyorsunuz.

Hani hikâye sahibi Mustafa Kutlu üstadımız olunca, Mustafa Kutlu âşığı kızcağızım da isteyince “hadi gidelim be!” dedik ve gitmeden önce de dünyabizim.com’da Abdulaziz ve Hüseyn beylerin haberlerini de okuduğumuz için, “güvenerek” ve “içimiz ferah” gittik. İyi de etmişiz; iyi ki de gitmişiz. Film güzeldi, konu güzeldi, oynayanlar güzeldi, belediyenin hizmeti güzeldi. İmkân bulduğunuzda siz de gidin.

Güzel olmayan şeyler var mıydı? Evet vardı! Vardı ve “küçük” gibi görünmekle birlikte bendenize göre “mühim” ve “büyük” şeylerdi. Malûm, kabahatin büyüklük veya küçüklük değerlendirilmesi kabahati “yapan kişi”ye göre değişebiliyor. Benim meselem de bu zaten. Haber metni tam da bu ihtiyaçtan doğdu.

Yukarıda itiraf ettim, tekrar edeyim: Sinema tekniğinden ve dilinden hiç anlamam. Oyuncuları neredeyse tanımam. Yönetmenlerin/ senaristlerin meşrebini, sülukunu hiç mi hiç bilmem. Ama yazmasam çatlardım.

Filmi seyrettikten sonra kendi kendime “acaba bir gün bizim uzun hikâyemizi de yazan biri çıkar mı” diye sormadan edemedim.

Öpüş/tür/mezsek sevgi olmaz mı?

Gelelim sadede…

1. Filmin kitabını okumadım. Dolayısıyla, Mustafa Kutlu üstadımız, -hiç ihtimal vermiyorum ama- eserinde Ali ile eşi Münire’yi, yine Mustafa ile Ayla’yı öpüştürmüş müdür acaba? Eğer öpüştürmemişse, senarist ve/ veya yönetmen niye öpüştürme ihtiyacı duyar anlayamıyorum?! Bu manada Kutlu’nun hiç mi itiraz/ müdahale hakkı yoktur acaba? Filmi güzel güzel ve safiyâne duygularla, yanınızda mesture genç kızınızla ve koca koca sakalınızla seyrederken, birdenbire Ali ile Münire’nin öpüşmelerini görünce apışıp kalıyorsunuz. Eser sahibi, yönetmen, senarist bunlardan birisi veya hepsi bu öpüşme sahnesinde küçük Mustafa’nın gözünü kapatmasını ve dolayısıyla utanmasını, yapılanın ulu orta ve başkasının yanında icra edilmesi halinde “ayıp bir şey” olduğunu ihsas ettirirler de, buna rağmen ne diye seyircinin gözüne gözüne sokarlar ki?

Allah’tan, ikinci öpüşme sahnesi olan Mustafa ve Ayla’nın öpüşmesine ramak kala, makinistimiz (bizim gençliğimizde öyle derlerdi, şimdi de aynı tabiri mi kullanıyorlar bilmiyorum) elini projeksiyonun önüne getirip sahneyi kararttı da bu ayıbı yaşamadık. Herhalde ilk öpüşmede de müdahale ederdi ama ya yetişemedi gariban ya da benim gibi öpüşeceklerini kestiremedi. Bu manada kendisine ve böyle bir elemanı istihdam ettiği için belediye başkanına buradan teşekkür ve tebriklerimi arzediyorum.

Belki bazı okuyucularımız/ seyircilerimiz “ama o öpüşme değildi ki, sadece öpücüktü” diye ısrar edebilirler. Ama birincisi, öpücük tek taraflı, öpüşme ise iki taraflı bir fiildir. İkincisi ve en mühimi de her şey zaten böyle başlamamış mıydı? Bizlerin gençliğindeki filmlerde öpücük bile olmazdı. Ama bizleri öpücüğe alıştırınca ve bizlerin de sesi çıkmayıp olayı kanıksamaya başlayınca, akabinde Kanunî’yi hareme kapattılar ve “Yüzyıl Muhteşem oldu”. Sizler evlerinizde hanımlarınızla/ beylerinizle öpücük yapın da, bakalım yarın gelinleriniz/ damatlarınız eşleriyle nasıl öpüşüyorlar görün.

Elbette bebekleri leylekler getirmiyor

2. Evet artık herkes biliyor ki, bebekleri leylekler getirmiyor. Gerçi bu eskiden de biliniyordu ama, hiç değilse nasıl geldiğini/ olduğunu filmlerden de öğrenmiyorduk. Şimdi öyle mi ya? “Uzun Hikâye”yi seyrederken birden bakıyorsunuz ki, filmin iki başkahramanı yeni taşındıkları evlerinde (vagonda) yataktalar ve yarı çıplak vaziyetteler. Tammmm… Evet tammmm bu esnada, hemen yanı başlarında, perdeyle ayrılmış kısımda oğullarının yattığını (ama uyumadığını) farkediyorlar ve çocuklarına bakarak “vay be daha yatmamışmış…” dercesine gülüyorlar. Hemen akabinde de gündüz oluyor ve doktordan çıkıyorlar. Babacan doktor Ali’ye nasihat ediyor: “Artık kızımızı çok yorma, bebek geliyor!”

İyi güzel de, bunu söyletmek için, tam da o sahneyi koymanız şart mıydı, elzem miydi? Allah yüzümüze baktı da çocukla aynı odada yattıklarını hatırladılar.

Yiğit ve mert olanlara rakı içmek vaciptir

3. Dedik ya, eser Mustafa Kutlu’nun olunca şaşırıyor/sun/uz; “sende mi Brütüs?” diyor/sun/uz. Rolü gereği haksızlığa prim vermeyen mert ve yiğit delikanlımız Ali, ilerleyen sahnelerde bir arzuhalci yazıhanesi açar. Kendisine kucak açan Emin Efendi (bu Emin Efendi de maalesef işbu yazıyı yazan Emin gibi sakallı), akşam bunu kutlayalım der Ali’ye… Aaaa o da ne? Bakıyorsunuz ki bir çilingir sofrası kurulmuş, rakılar bardaklara doldurulmuş, içiliyor; yetmedi, bir de daha 14-15 yaşındaki Mustafa’ya da vermez mi babası Ali… Mustafa da ağzına alır almaz tükürür ve –rakı içmeye alışacak ya- hemen etraftan güngörmüş rakıcılar yetişerek “peynir al peynir, su iç su” diye akıl verir, yol gösterirler.

Daha sonra Mustafa ile ressam arkadaşını da yine dere kenarında rakı içiyor görüyoruz ama artık şaşırmıyoruz, e babası alıştırmıştı ya… Biz de kanıksadık. Hatırlayınız öpücük ile öpüşme muhabbetini…

Meğer Zopuroğlu da beş vakit namaz(ı hem de camide) kılmıyor muymuş?

4. Yeşilçam filmlerinden biliyoruz; üçkâğıtçılar, namussuzlar, hainler, vatanını satanlar, düzene ve dolayısıyla da haksızlığa arka çıkanlar, yağcılar, ahlâksız herifler ille de namaz kılarlar ve hatta mümkünse bir de sakallı olurlar. Ya da mahallenin imamında veya tek ‘hacı’sında bu vasıfların en azından biri, mümkünse hepsi vardır.

Filmde de Zopuroğlu İsmet isimli bir karakter var. Belediye zabiti. Herhalde şimdiki zabıta komiseri, belki de müdürü yerinde. Ama yağcı; ama eşkıya; ama haksızlığı yapanın önde gideni; kanun değil keyfini tanıyan bir tip. Dolayısıyla bu tip, baş kahraman Ali’ye de takar ve keyfî muamele yapar. Neticede –uzun hikâye- tehditle Ali’yi kasabayı terke mecbur eder. Ali, kasabayı terk etmeden Zopuroğlu ile ufak bir hesap görecektir. Yakalar tabii Zoburoğlu’nu… Ama bilin bakalım nerede ve ne zaman? Bilemediniz, sarhoş vaziyette, sallanarak ve naralar atarak meyhaneden çıkarken değil… Camiden çıkarken efendim, camiden çıkarken. Yaaa, işte böyle… Hem de münafıklara en zor gelen yatsı namazını cemaatle kılmış, camiden çıkarken…

Böyledir işte; kahramanız, yiğit ve mert delikanlımız, gençlerimizin rol-model olarak tebessüm ve gıpta ile baktığı Ali, rakı masalarını donatır ve bir de daha bıyıkları terlememiş oğluna içirtir/ tattırırken, hain ve alçak Zopuroğlu İsmet beş vakit namazı hem de camide kılmaktadır. Üstelik de münafıklara en zor gelen namazı… Breh breh breh…

Her şeyi bilemeyebilirim amma haddimi bilirim. Bu sebeple Mustafa Kutlu üstadımızın kalemine elbette söz söylemeye hakkım yok. Bunu biliyorum. Ve yine biliyorum ki, Üstad bizdendir. Bundan zerre kadar şüphem yok. Ama görüyorsunuz ya “bizden” olmak yetmiyor, “bizi” yazmak gerekiyor. “Ama efendim zaten hikâyenin aslına sadık kalınmamış ki, hikâyede bu unsurlar yok” diyorsanız, ben de öyleyse derim ki, “bizi oynatmak” gerekiyor. Ayrıca Mustafa Kutlu’nun da “benim yazdığımı oynat” demesi gerekiyor.

Haydi, o dehşet soruyu bir daha soralım: Bir gün “bizim uzun hikâyemiz”i yazanlar/ sinemalaştıranlar da çıkar mı?

 

SAFER AYI İLE BELA MI GELİR, UĞURSUZLUK MU?

             Malum hicrî takvime göre ikinci ay olan Safer ayına girmiş bulunuyoruz. Yazının kaleme alındığı tarih (16.12.2012/Pazar) itibariyle bugün saferin 3’ü…

            Geçen yıllarda da cep telefonuma aşağıda bahsedeceğim mahiyette mesajlar gelmiş, ama bendeniz ya önemsememiş, ya da muhatabı arayarak durumu izaha gayret etmiştim. Ancak bugün yine cep telefonuma gelen ve “safer ayı safer ayı ile birlikte yeryüzüne inecek olan uğursuzlukların vakti geldi, şu anda bela ve uğursuzluklar gök katının 1. Katına intikal etmiş bulunmakta… şu şu zikirleri çekmezseniz bu belalar size ve ümmete de isabet edebilir… Aman ha dikkat…” mealinde ve sahibinin/göndereninin kim olduğu belirsiz bir mesaj alınca, cevap olarak “muhterem, en az sizin kadar muhterem olduğuna inandığım ism-i şerifinizi lütfetmemişsiniz. Tavsiye ve teklif ettiğiniz TESBİHATA EYVALLAH ve ama benim iman ve ittiba ettiğim peygamberim ‘UĞURSUZLUK ŞİRKTİR’ buyurur. Siz de kuruntuya ve zanna değil, O’na s.a.v. ittiba edin. Ayrıca Ebu Davut isimli hadis kitabının hassaten konuyla ilgili bulunan 3914-3915 no.lu hadislerine de bakın. Mutlaka istifade edeceksiniz…” şeklinde bir mesaj yazdım. Tabii mesaj metni çok uzun olduğu için maalesef 2 mesaj ücretine mal oldu.

            Bir cevap bekledim. Gelmeyince aynı numaraya, “ism-i şerifinizi ve kıymetli fikirlerinizi bahşetmediniz!?” şeklinde 2. Bir mesaj daha gönderdim. Amma nafile yine cevap yok…

            Bunun üzerine konuyu daha da derinleştirip bu husustaki hadisleri inceledim. Vardığım neticeleri siz dostlarla da paylaşmanın faydalı olacağı kanaatindeyim. Olur a, sizlerden de bu nevi mesaj ve ikaz alanlar bulunabilir…

            Öncelikle mutlak olarak bilinmesi gereken bir husus ki, hz. Peygamber a.s.v. biz ümmetine bıraktığı mirasının altın parçalarından olan şerefli hadislerinde “üç defa, ‘Uğursuzluğa inanmak şirktir, uğursuzluğa inanmak şirktir’ buyurdu” (Sünen-i Ebu Davut, C. 13, Sh. 548, h.no 3910, Şamil Yayınları). Bu husus elbette genel bir durum. Bunun yanında Demek ki, efendim s.a.v. ümmetinin bu beladan hâli olmayacağını biliyordu, ona bildirilmişti ki “safer ayı”na ilişkin olarak da özel beyan ve ikazlarda bulunmuştur.

Dikkatlerinize arzedeceğimiz bu ikaz ve beyanlar da yine aynı kaynaktan alındı, bu sebeple sadece sayfa ve hadis no.larını vereceğim, merak eden kardeşlerim oradan bakabilirler:

• Ebû Dâvûd dedi ki: Eşheb (şöyle) dedi: (İmam) Mâlik’e, “lâ safere” sözü(nün manası) soruldu da; “Cahiliye halkı Safer ayını helâl (aylardan) sayarlardı. (Sonradan) onu bi sene helâl, bir sene de haram saymaya başladılar. Hz. Peygamber (s.a de onların bu âdetini kaldırmak için); “(Böyle bir sene helâl, bir sene de haram sayılan) bir Safer (ayı) yoktur” buyurdu” cevabını verdi. (3914 no.lu hadis)

• Bakiyye dedi ki: Ben Muhammed b. Râşid’e hadisteki (…)”Safer nedir?” dedim. (Muhammed b. Râ-şid de): İşittiğime göre cahiliye halkı Safer ayını uğursuz sayarlarmış da Peygamber (s.a):“Safer ayında (bir uğursuzluk) yoktur” buyurmuş” dedi.  (Muhammed b. Râşid sözlerine devam ederek şöyle) dedi: “Biz ‘Sa­fer, karında tutan bir ağrıdır’ diyeni de işittik. (Bu görüşte olan cahili­ye halkı) ‘bu ağrı (başkasına da) bulaşır’ derlerdi. Bunun üzerine (Hz. Peygamber), “Safer (denilen böyle bir ağrı) yoktur” buyurdu.” (3915 no.lu hadis, tarafımızdan kısaltılarak, konuyla ilgili kısmı verilmiştir, E.A.)

 

             Aynı eserde bu hadislerin açıklaması sadedinde şu beyanlar dikkat çekicidir:

            (…)

             Safer: Hicrî tarihin ikinci ayının adıdır. Cahiliye devrinde Araplar nesîe usulüne göre Muharrem ayının haramlığını Safer’e naklederlerdi ve bu su­retle Safer ayını haram sayarlardı. Nitekim yüce Allah müşriklerin bu çirkin hallerini Tevbe sûresinin 37. âyet-i kerimesinde bize açıklamaktadır. Rasûl-i Ekrem Efendimiz bunu da menedip “Artık Safer ayı için hürmet yoktur” buyurmuştur. Asr-ı saadetten zamanımıza kadar devam edip gelen halk te­lakkisine göre bu ayda kıyılan nikâhı devamsız sayarlar. Hatta halk arasın­da bu aya boş ay derler. “Saferde uğursuzluk yoktur” buyurulmakla bu te­lakki men olunmuştur. Buharî’nin bir rivayetine göre Hz. Âİşe “Benim ni­kâhım da zifafım da safer ayında idi” buyurduklarına göre, Rasûl-i Ekrem bu hurafe fikrinin izalesine fiilen de çalışmıştır.

           İkinci bir te’vile göre bu hadis-i şerifteki Safer kelimesinden maksat, cahiliye Araplarının, insanın karnında yaşadıklarına inandıkları yılan gibi bir hayvandır. İnsan acıktığı zaman o hayvan çoğu zaman heyecanlanıp sahibini öldürür. Hatta buna uyuz hastalığından daha bulaşıcı sayarlardı. Nevevî’nin açıklamasına göre Safer kelimesinin sahih tefsiri budur. Mutarrif, İbn Vehb, İbn Habib, Ebû Ubeyd ve diğer birçok ulemanın kavilleri de budur. Nevevî’nin beyanına göre, burada her iki tarafın da kast edilmiş olabileceği, HER İKİ ANLAMDAKİ SAFERİN DE BÂTIL VE ASILSIZ OLDUĞU BİLDİRİLMEKTEdir.

         Ancak cahiliye halkının karın ağrısı hakkındaki bu yanlış telakkisini, bugünkü ilmî gerçeklerin ışığında tesbit edilen karındaki solucan, tirişin ve tenyalarla karıştırmamak gerekir. Hadiste reddedilen bunlar değildir.

          (…) (Sayfa 554-555’den kısaltılarak alınmıştır, vurgular tarafımıza aittir, E.A.)

           Sevgili dostlar elbette herşeyi bilmem mümkün değil, amma imkânlar dairesinde haddimi bilmeye çalışan bir kardeşinizim. Bu çerçevede işbu yazının ilmî bir yazı olmadığı malûmunuz olmakla birlikte bendeniz de itiraf ediyorum. Bu manada, elbette bu konuda ilim ehlinin söyleyeceği çok ve güzel sözler mutlaka vardır. Öyleyse sözü uzatmamız şık olmayacaktır. Meraklıları aşağıda belirteceğimiz kaynaklara da bakabilirler:

• Ebu Hureyre’den, Nebi s.a.v.’in şöyle buyurduğu rivayet olunmuştur:

          (…) Safer (ayının hayır ve şerle alâmeti) de yoktur (bunlar cahiliyyet hurafeleridir) (…) Tecrid-i Sarih Tercümesi, C. 12, Sayfa 84, Hadis no. 1927, D.İ.B. Yayınları

• Aynı mahiyette iki ayrı hadis-i şerif de Kütüb-i Sitte (İbrahim Canan) 4096-4097 no.lu hadislerde yer almaktadır.

         Mesaj gönderen ve bu yazıya vesile olan ve ismiyi açıklamaya dahi cesareti olmayan “muhterem”e de yazdığım gibi, Rabbim bizleri kuruntuya ve zanna değil, O’na s.a.v. ittiba edenlerden eyleye…

RABBİMİN ANLATTIĞI, ŞEHİDİN ANLADIĞI YAHUDİ

Tarih yine tekerrür ediyor; yine Yahudi vuruyor, yine Müslüman ağlıyor; Müslüman seyrediyor. Elbet, elbet ilelelebed böyle olmayacak. Rabbimin de bir mehli var; herşeyin bir yeri ve zamanı var. Ben bir Müslüman olarak bu zaman ve zeminin nicelik ve niteliğini bilmediğimden sabrediyorum. Ancak gerçekleştirmeye çalıştığım bu “sabır eylemi” pasif bir şekilden ibaret değil; olmamalı… Gerçekleştirdiğim ve gerçekleştireceğim sabır eylemi aktif ve peygamberlerden bana tevarüs eden bir şekil ve sınırlar içinde olmalıdır. Buna gayret etmeliyim.

            Bunun için de önce yenilenmeliyim. Yenilenmeli ve bilenmeliyim. Kur’an’la, sünnetle, siyerle yenilenmeli, şuurumu ve bilgimi tazelemeli, meşru ve makul bir hınç ile bilenmeliyim. Allah’ım yenilenmemi hayra tebdil eylesin, bilenmemi düşmana/gâvura korku, mü’min kardeşime sevinç eylesin diye de, dualar etmeli; hatta kimselerin olmadığı yerlerde, herkeslerin uyuduğu demlerde gözyaşları dökmeliyim.

            Düşünmeliyim ve kendimi –kibre kapılmamak, şımarmamak kaydıyla- arşın merkezinde görerek, “acaba bu zulüm deryasında benim kabahatim nedir?” diye kendimi sorgulamalıyım.

            Yahudi gâvurunun işbu zulmü sebebiyle yukarıdaki düşüncelere dalmışken, merhum ve inşallah mağfur şehid Kutup’un Fi’zilal’inde (Maide suresi 64. Ayet) yahudiyi tanımlamasına rastgeldim ki, ne güzel ve ne büyük tevafuk.

            Şehid üstad Allah’ın bizlere göndermiş olduğu hakikâti ne de güzel anlamış ve ne güzel şeyler anlatmış… Yahudilerin esasen içten bir parçalanmışlık yaşamakta oldukları… Var gibi görünen güçlerinin aslının Müslümanların bir ve beraber olmamasına dayandığı… Paylaşayım istedim. Belki bu vesileyle biraz daha bilenir, biraz daha derinleşiriz.

            “Onların arasında kıyamet gününe kadar sürecek bir düşmanlık ve kin saldık. Ne zaman savaş   ateşini körüklediler ise, Allah onu söndürmüştür.”

Kuşkusuz, yahudi grupları birbirlerine düşmandırlar. Her ne kadar günümüzde, dünya yahudilerinin dayanışma içinde oldukları ve İslâm memleketlerine karşı savaş başlatıp başarıya ulaştıkları görülse de, kısa bir zaman dilimini ve gerçeği tümüyle içermeyen görünüşü dikkate almamamız gerekmektedir. Çünkü 1300 seneden beri, hatta İslâm öncesinden beri yahudiler, düşmanlık, aşağılanmışlık ve parçalanmışlık içinde hayat sürdürüyorlar. Çevrelerine ne kadar dayanak dikerlerse diksinler, sonları yine böyle olacaktır. Ancak her konumun anahtarı yüce Allah’ın, onlarla vaadini gerçekleştirdiği mümin topluluğun varlığına bağlıdır. Allah’ın vaadini karşılayacak, O’nun kaderine perde olacak ve yüce Allah’ın onlarla yeryüzünde dilediğini gerçekleştireceği günümüzün müslüman topluluğu nerede?

Müslüman ümmet İslâm’a döndüğü, İslâm’a gerçek anlamda inandığı, hayatını bütünüyle sistemine ve şeriatına dayandırdığı gün, işte o gün, yüce Allah yaratıklarının en kötüleri aleyhindeki müminlere yönelik vaadini gerçekleştirecektir. Yahudiler bunu biliyorlar. Bu yüzden, yeryüzünün her karış toprağında ortaya çıkan İslâmî diriliş hareketlerinin üzerine dağarcıklarındaki tüm kötülük ve hilelerle çullanıyorlar, ellerindeki her zorbalık ve saldırganlığı devreye sokuyorlar. Kendi elleriyle değil ancak, işbirlikçilerinin elleriyle vahşi ve iğrenç darbeler vuruyorlar. Mümin topluluk hakkında bir sözleşme ve antlaşma gözetmezler. Ancak Allah, karşı konulmaz egemenliğin sahibidir ve Allah’ın vaadi kesinlikle gerçekleşecektir:

“Onların arasına kıyamet gününe kadar sürecek bir düşmanlık ve kin saldık. Ne zaman savaş ateşini körüklediler ise, Allah onu söndürmüştür.”

Yüce Allah’ın, yahudide somutlaşan kötülük ve bozgunculuğu durdurup ortadan kaldırıp göndermesi kaçınılmazdır. Çünkü Allah, yeryüzünde bozgunculuk yapılmasını sevmez. Bu yüzden yüce Allah’ın sevmediği şeyi ortadan kaldırıp süpürecek kullarını göndermesi bir zorunluluktur:

“Onlar yeryüzünde hep fesad, bozgunculuk peşinde koşarlar. Oysa Allah bozguncuları sevmez.”

Şehid üstadın da belirttiği üzere, eksik olan, beklenen ise “Allah’ın vaadini gerçekleştirecek Müslüman topluluğu”… Öyleyse bize düşen Allah’ın emir ve nehiyleri karşısında durumumuzu yeniden gözden geçirerek, eksik ve gediklerimizi tekrar kontrol ederek toparlanmak ve bu topluluğu inşa etmek olacaktır. Çünkü Allah’ım böyle vadediyor ve O vaadinden dönmez: “Ey iman edenler! Eğer siz Allah’a yardım ederseniz (emrini tutar, dinini uygularsanız), O da size yardım eder ve ayaklarınızı sağlam bastırır. İnkâr edenlere gelince, yıkım onlara! Allah, onların işlerini boşa çıkarmıştır.” (Muhammed Suresi 7-8 Ayetler)

DİRİLMEK VE DİRİLTMEK! Veya ÖLÜ MÜSÜNÜZ DİRİ Mİ?

“Bıkkınlık” insanî bir haslet… Bu manada hayatın genel kurallarından birisi de kişinin yaptığı “şey”den bir müddet sonra bıkması, bıkkınlık duyması… Bıkkınlık adeta “ölüm” gibi, “ölmek” gibi bir şey. Çünkü yaptığınız işten haz duymamaya başlıyor, mümkünse bırakmaya çalışıyor, kendinizi boşlukta hissediyor, ne yapacağınızı bil/e/miyorsunuz…

Bu rahatsızlık, bu duygu zaman zaman hayır çalışmalarına da yansıyabiliyor elbette… Bu çerçevede dernek-vakıf çalışmaları yapanlar zamanla, arkadaşlarının ve hatta kendilerinin yaptıkları işten bıktıklarını görebilmektedirler. Allah muhafaza, eğer kişiler yaptıkları hayır işlerinde vücuda gelen bıkkınlığı dengeli bir şekilde izale edemezlerse, bu durum onların hayatlarında menfi bir takım değişikliklere yol açabilmektedir. Bu sebeple de insanın zaman zaman kendini yenilemesi, silkinmesi, farklılıkları farkedebilmesi, farkedebilmek için çalışması/uğraş vermesi gerekir. Ancak elbette tüm bunların olabilmesi için “diri” olabilmesi, üzerindeki “ölü toprağı”nı silkelemesi gerekir.

Bundan çeyrek asır kadar önce, 1985-86 yıllarında fakülteden arkadaşım olan Uğur Çapkın isimli kardeşim vasıtasıyla tanışmıştım Sezai Karakoç’un eserleriyle… O tarihe kadar bu isimden de, bu ismin eserlerinden de habersizdim. Elbette bu durum benim cehaletimin neticesiydi… Ancak, bu zatın eserleriyle tanışınca, aslında henüz çok da genç olan ömrümdeki, çok ama çok yeni olan “islâmî bilinçlenme” geçmişi ve bilgilenmemin ne kadar eksik, ne kadar yoz, ne kadar hakikatten uzak olduğunu da farketmiştim.

Bu hız ve hazla, üstadın eserlerinin en az yarısını bir nefeste okudum. Okumayı düşündüğüm tüm diğer kitapları askıya almış, üstadın eserlerini tetkike, anlamaya gayret ediyordum. Üstad, insanı bulunduğu sınıftan, evden, mahalleden alıyor taâ ötelere, maveraya taşıyordu. Ne de güzel şeyler anlatıyordu. Güzellikleri ne de güzel anlatıyordu. Ne güzeller anlatıyordu.

İslâm, İslâmın Dirilişi, Çağ ve İlham I-II-III, Yitik Cennet, Diriliş Neslinin Amentüsü, Ruhun Dirilişi, İnsanlığın Dirilişi, Makamda, Kıyamet Aşısı…. Bunlar eserlerinden bir çırpıda ve hemencecik aklıma gelenler, sayabildiklerim…

Üstadın eserlerinin yeri, artık bendenizin nezdinde ayrı bir öneme sahipti. Ama herkesin okuyamadığı, tanıyamadığı, bencileyin tanışamadığı için de üzülüyordum.

O yıllar öyle geçti; 80’ler bitti. Ben çok şey almıştım üstaddan. Sonra 90’lı yılların ikinci yarısında birçoğunu tekrar okudum bu eserlerin… Okumamla, üzerimdeki tozları da silkelemem bir oldu. Yeniden dirildim; yeniden “diriliş eri” oldum.

Ve bugünler… İki gün önce üstadın “diriliş neslinin amentüsü” isimli kalıbı minicik ama içi dolu dolu olan ve insanı alıp da başka dünyalara götüren bu müthiş eserini bir daha okudum. Bir daha kendime geldim, bir daha dirildim.

60’lı, 70’li yıllarda yazıldığı halde zamanları aşan bir çağrıdır üstadın sesi ve sözleri… Onu okumadan, onunla soluklanmadan diriliş adeta mümkün görünmüyor. Şahsen bendeniz üstadın eserlerini her okuyuşumda bir daha bir daha diriliyorum, ruhum bir daha diriliyor, makamda kendimi bir hoş buluyor, kıyamet aşısı oluyorum.

Birkaç arkadaşıma, kardeşime üstadı ve eserlerini sordum; kimilerinden “tanımıyorum” veya “okumadım” cevabını aldım. Bu cevaplar da beni bu yazıyı yazmaya mecbur etti.

Yukarıda söyledim, ancak tekrarında hiçbir beis görmemek bir yana, tekrarlamanın elzem olduğuna inanarak ve iddiayla diyorum ki; eğer davanız, derneğiniz-vakfınız ve/veya buralarda yaptığınız çalışmalar hususunda nefsinizde yorgunluk ve/veya bıkkınlık hissediyorsanız, üzerinizde zamanın ve şeytanın tozlarını, tahribatlarını, ölü toprağını hissediyorsanız, kendinizi “ölü gibi” görüyorsanız, dirilmeye ihtiyacınız olduğuna inanıyor, dirilmek istiyorsanız; hepsinden de öte “diriltmek” istiyorsanız, “diriliş eri” olmak zorundasınız. Üstad Sezai Karakoç’un tabiriyle “diriliş eri”…

Üstadın eserlerini okuduğunuzda gerçekten dirildiğinizi, diriltmeye hazır olduğunuzu, diriliş eri olduğunuzu hissedeceksiniz. Yok eğer üstadın “Diriliş Neslinin Amentüsü”nü, “İslâm”ını, “İslâmın Dirilişi”ni, “Makamda”sını, “Çağ ve İlham”larını okuduğunuz halde halâ dirilememişseniz, önce siz, evet öncelikle siz, kendinize/kendinizin ruhuna “diri diri” fatiha okuyunuz efendim.

OKULLAR AÇILDI… OKUMALARIMIZ BAŞLIYOR

İnsanoğlu yaşadığı müddet dairesinde Allah’ın bahşettiği nimet ve imkânlar çerçevesinde O’nun zikri ve zikrinin yüce olması için çalışacaktır. Zira bu iş hatta bizzat hayatın kendisi bir imtihandır. İmtihan ise hakiki manasıyla yaşandığı takdirde başlı başına bir ibadettir ve Allah bizi bunun için yaratmıştır (Zariyat suresi/56. Ayet).

Elbette bu imtihan farklı ve çeşitli olacaktır. Beldeden beldeye değişebildiği gibi, bedenden bedene değişiklik gösterebilir.

Mü’min insan, imtihanı hakkıyle ifaya gayret ederken aynı zamanda kendini de yetiştirmeli, Hakk’a daha yakın olmaya, ona lâyık bir kul olmaya gayret etmelidir.

Bizler de –elbette sizlerin daha iyisini yaptığına inanıyorum- bir kısım arkadaşlarımızla bir araya gelerek Allah’ın beyanını ve bu beyanın farklı yansımalarını, farklı sunuş tarzlarını öğrenmeye anlamaya çalışıyoruz. Bu çerçevede biri süredir Mevlana rh.a’in Mesnevi’sini okuyoruz. Ancak okullarla birlikte biz de tatile girmiştik. Ve bu hafta yine okullarla birlikte biz de yeni öğrenim dönemimize başlıyoruz inşallah.

Kardeşlerimizle 19.09.2012 Çarşamba günü ilk okumamızı gerçekleştirmeye gayret edeceğiz.

İstedim ki, bu başlangıç öncesi sitemizde de uzun zamandır bazı imkânsızlıklar sebebiyle ara verdiğimiz yazılara başlamış olalım ve ilk başlangıcı da, başlayacağımız okumalara binaen Mevlana’ya ilişkin olarak yapalım.

Efendim, aşağıda Doç. Dr. Ahmet Yıldırım Bey’in “Mevlana Düşüncesinde Peygamber ve Sünnet Telakkisi” başlıklı güzel bir yazısını dikkatlerinize sunduk. Faydalı olacağını zannediyorum. Yazı www.sonpeygamber.info sitesinden alınmıştır.

Yeni yazı ve güzelliklerde buluşmak temenni ve dualarıyla efendim.

Hz. Peygamberin güzel ahlâkını kendisine örnek alan Mevlânâ, bütün eserlerinde insanlara fazilet ve meziyet yollarını öğretme gayreti içinde olmuştur. Mevlânâ’nın eserlerine bilhassa Mesnevi’ye baktığımızda o, Allah’ın peygamber gönderilmesindeki hikmeti irdeler, bir çok hikmetin olduğunu zikreder.  Bu bağlamda bu dünya hayatını bir zindana, bir efsun sandığına benzetir ve insanları buradan kurtaracak olanların ancak peygamberler olduğunu vurgulayarak şöyle der: “Peygamberlerden, şeriat sahibi elçilerden başka kim kurtarabilir, halkı efsun sandığından?!..”(1)

Yine o, “Peygamberler kulları Allah’a ulaştırmak için gelmişlerdir.”(2) Peygamberler hayatları boyunca Allah’ı, O’na inanmanın gereğini ve önemini, O’nun sıfatlarını, O’na nasıl kulluk edileceğini, O’nun rızasının nasıl ve hangi yollarla kazanılacağını insanlara öğretmeye çalışmışlar ve bu uğurda her türlü sıkıntıya katlanmışlardır. Bu onların aslî vazifeleridir. Şayet “Her fuzûlî kişi Hakk’ın fazlına, ihsanına erişebilseydi, O bunca peygamber yollar mıydı?!..”(3) Elbette ki Allah’ın peygamber göndermesi bir lutuftur.(4) Peygamber gönderilmesindeki bir başka hikmet de şudur: Eğer peygamber gönderilmeseydi, insanlar kendi akıllarınca, dini konularda bilgi edinmeye ve çeşitli davranışlar ortaya koymaya çalışacaklardı; ama yaratıcının rızâsını kazanabilecekler mi idi? Bu sorunun cevabı Mevlânâ’ya göre “Hayırdır”.(5) Ayrıca Mevlânâ bu noktada insan ne kadar donanımlı olursa olsun dini konularda insanın rehbere ihyacı olduğunu ve rehber olmadan yola devam eden kimsenin şaşkına döneceğini, oyun ve eğlenceye dalacağını söyler. Buna bağlı olarak da peygamberlerin insan cinsinden gönderilmesini davetin etkili olması hikmetine bağlar ve onların sıradan biri olmadığına da vurgu yapar. (6)

Bütün bunlarla birlikte eserlerinde Mevlânâ,  peygamberlerin Hak aşığı olduklarına işaret eder, peygamberler arasında ayrım yapılmaması gerektiğini  söyler; onların sabır ehli olduklarına, mücadelelerine ve ahlâkî güzelliklerine sıkça yer verir. O, Kur’ân’da adı geçen hemen hemen her peygamberi şu veya bu şekilde eserlerinde zikreder. Bunlardan Hz. Âdem, Hz. Musa, Hz. Süleyman, Hz. Yusuf, Hz. İbrahim, Hz. İsâ ve Hz. Muhammed  (sav) sıkça yer verdiği peygamberlerdir.

O, Hz. Peygamberi anlatırken ağırlıkla Kur’ân’a, hadislere, tarihi olaylara ve rivayetlere dayanarak, bu malzemeyi, derin aşkının şiirsel ifadelerini de katarak zengin bir anlatımla değerlendirir. Bunu yaparken, yer yer Hz. Muhammed (sav)’in mucizelerine de değinir ve bunları güçlü şiirsel anlatımıyla süsleyerek anlatır.(7)

Mevlânâ Celâleddîn er-Rûmî, Hz. Peygamberi Allah Teâlâ tarafından bütün insanlığa peygamber olarak gönderilen Son Peygamber ve elçi olarak kabul etmenin yanısıra, O’na gayet bağlı biridir.(8) Onun bu meyanda hayatının büyük kısmını ibadetle, zikirle, Allah’a hamd ve Rasulü Hz Muhammed (sav)’e salât ve selâm ile geçirdiğini görürüz.

Hz. Peygamber’i Kabul ve Tasdik Etme:

Mevlânâ’ya göre Hz. Muhammed (sav), sevgili ve minnet duyulan bir padişah olduğu için, O’na ümmet veya asker olan insan da Rasule teslim olmalı ve itaat etmelidir.(9) Ona göre Peygamber Allah’ın kendisine itaati emrettiği kimsedir. Bütün bunlara rağmen Hz. Muhammed (sav)’i kabul etmeyen veya O’nu tasdikte tereddüt gösteren ve O’nun yolunu izlemeyenleri kınar ve onları hidayet yoluna çağırır.(10)

O’nun Yolundan Gitmenin Gerekliliği

Rasûlüllah üsve-i hasene olduğu için O’nun yolundan gitmek ve sünnetini yaşamak biz Müslümanlar için bir zorunluluktur. Çünkü şu bir gerçektir ki, sünnet, insanların din, dünya ve ahiretle ilgili çalışmalarından; alışveriş ve bu konuyla ilgili hükümlerden; îcâr, âriye, hibe, vakf, nikah ve talak gibi ihtiyaç duydukları bütün şeylerden bahseden ve tüm bu hususları içeren ilimdir. O’nun yolundan gitmek ve sünnetle amel etmekten maksad, Allah’ın Kur’ân-ı Kerim ayetlerindeki isteğini yerine getirmektir. Çünkü Hz. Peygamber Kur’ân’ı en iyi anlayan ve en mükemmel şekilde aktif hayatta uygulayandır.

Mevlânâ’ya göre de Hz. Muhammed (sav)’e uymak gerekir. Çünkü O, insanları şirkten, putlara tapmaktan, cehaletten, zulümden kurtarıp, bunların yerine tevhid inancını, ilmi, hakkı ve adaleti tesis etmiştir.(11) Allah’ın sevgisine mazhar olmanın Hz. Peygambere tabi olmaktan geçtiğinin bilincindedir. Mevlânâ, Hz. Peygamberin; “Ben, zamane tufanına gemi gibiyim; biz ve ashabım, Nuh ‘un gemisine benzeriz. Kim bu gemiye el atar, kim bu gemiye girerse kurtulur.” hadisini naklederek, ebedi kurtuluş için O’na uyma ve O’nun yolundan gitme gerekliliğini işlemiştir.

Mevlânâ’ya göre, Muhammed Mustafa (sav)’nın yolundan gitmek ve O’nun gibi yüceliklere ermek için aşk gereklidir.(12) O, sadece dilde veya şekilde kalarak Hz. Muhammed (sav)’i sevmenin kanıtlanamayacağını, bunun yanı sıra, O’nun yolunu takip etmenin önemli olduğunu ısrarla belirtir.(13) Bütün bunlardan Mevlânâ’nın da; kendinden önceki mutasavvıflar gibi Hz. Peygamberi örnek almak, O’na uymak, O’nun yolundan gitmek, O’nun emrine itaat etmek, O’nu görsün görmesin kıyamete kadar gelecek bütün insanlığın görevi olduğu düşüncesindedir.

Mevlânâ, Hz. Muhammed (sav)’i anmaya doymaz.(14) Hz. Muhammed (sav)’in söz konusu edildiği yerlerde onun üslûbunun, ayrı bir saygı, incelik dolu olduğunu görürüz. O, yaşantısıyla olduğu gibi diliyle de Hz. Peygambere dâima hürmet ve muhabbet dolu olmuştur.(15) Birçok özellik ve güzelliklerinden dolayı Mevlânâ, Hz. Peygamberi görüp de sevinip mutlu olmayan için şu şekilde bedduada da bulunur:

Seni görüp de neşelenmeyen kişinin

Başı kilimin altında kalsın, başı dönsün-dursun!(16)

Hz. Peygamberi gerçek anlamda anlayana ve O’nun yolunu izleyene yardımlar ve bol bağışlar ve ihsanlar vardır.(17) Bunlara rağmen Mevlânâ, O’nu herkesin hakkıyla anlayamadığından şikayette bulunur(18) ve Hz. Peygamberi doğru anlayabilmek için cehaleti, önyargıları, kibri, hırsı ve yanlış muhakemeyi terk etmeyi gerekli görür.(19)

Mevlânâ’ya göre Hz. Muhammed (sav), Allah katında ismi ve hatırı büyük olan bir peygamberdir. Topraktan nice insanlar halk edilmiştir, fakat bu yaratılanlar içinde en üstün olanı Hz. Muhammed (sav)’dir. Duası iki âlemde de kabul olunandır. O’nun adı kutsal ve mübarektir; adını alaya veya hafife alan insan çarpılır, perişan ve pişman olur. O hem suret, hem de sîret bakımından insanların en güzel olanıdır.

Hz. Peygamber, insanlara hakkı, doğruyu, güzeli ve iyiyi gösterme ve bunları onlara yaşatma misyonuyla gelmişti.  İslâmî disiplinlerin Kur’an’dan sonra bir konuda başvuracakları temel kaynaklarından biri de Hz. Peygamberin sünneti/hadislerdir. Sünnet/Hadis bu konumunu Hz. Peygamberin Kur’ân’daki konumundan ve O’nun tebliğ, tebyîn eden ve uygulayan Allah’ın elçisi olmasından almaktadır. Bu yüzden dini ilimlerle alaka duyan herkes gibi Mevlana ve onun düşüncesinde olanlar için Hz. Peygamber ve O’nun sünneti gerek teorik ve gerekse pratik açıdan önemli olmuştur.

Her mutasavvıf kendinden bir öncekinin terbiyesi altında bulunduğu ve elde ettiği tecrübe ile silsile şeklinde Hz. Peygambere vasıl olduğu ve O’nun dini tecrübelerini tevarüs ettiği anlayışı tasavvuf ehli arasında yaygındır. Mutasavvıflara göre tasavvufî hayatın temelini Hz. Peygamberin ruhî ve zühdî hayatı ile bu konudaki sözleri oluşturmakta bunu böyle olduğunu kendileri de ifade etmektedirler. Bu anlayışı Mevlânâ ve takipçilerinde de görmekteyiz. Tasavvufî hayat ve düşüncenin Kur’ân’dan sonra ikinci kaynağı sünnet yani Hz. Peygamberin sözleri, tavsiyeleri ve yaşama şekli olması,(20) onları eserlerinde ele aldıkları öğretilerin dayanaklarını sünnette arama çabaları hadisle ilgilenmeye sevk etmiş, yazdıkları eserlerde göz ardı edilemeyecek kadar hadislere yer vermişlerdir.(21) Bu yönüyle Mevlânâ ve takipçilerinin eserlerinde onların birçok anlayış, düşünce ve fikirlerinin temel taşlarına dayanak olarak hadislere yer verilmiştir.(22)

---

1) Mesnevî, 1,477.

2) Mesnevî, 1,477.

3) Mesnevî, IV, 463.

4) Dilaver Gürer, “Mesnevi´de “Peygamber” Kavramı ve Peygamberler”, s. 104.

5) Dilaver Gürer, “Mesnevi´de “Peygamber” Kavramı ve Peygamberler”, s. 104.

6) Dilaver Gürer, “Mesnevi´de “Peygamber” Kavramı ve Peygamberler”, s. 104-105 (özetle).

7) İbrahim Emiroğlu, “Mevlânâ´nın Hz. Muhammed´e Sevgisi ve Bağlılığı”,   İslâm Felsefesi Sorunları, (8-9 Kasım 2002´de yapılan Sempozyumun Tebliğ Metinleri), Ankara 2003, s. 273.

8) Bkz. Eflâkî, Ahmet,Ariflerin Menkıbeleri (Menakibu´l Arifin, çev. Tahsin Yazıcı, İstanbul, 1995)

9) Bkz. Mevlânâ Celâleddin er Rumi, Divân-ı Kebir, çev. ve haz. Abdulbâki Gölpınarlı, Kültür Bak. Yay., Ankara, 1992, V, 297, b. 3536.

10) Bkz. Mesnevi, I, 18, b. 225, 227-228. Geniş bilgi için bkz. İbrahim Emiroğlu, “Mevlânâ´nın Hz. Muhammed´e Sevgisi ve Bağlılığı”, s. 276-277.

11) Bkz. Mesnevi, H, 29, b. 366-368.

12) Bkz. Mesnevi, H, 29, b. 366-368.

13) Bkz. Dîvân, C. VII. s. 31, b. 419-420; s, 509 b. 6685; C. V, s. 270. b. 3159. Geniş bilgi için bkz. İbrahim Emiroğlu, “Mevlânâ´nın Hz. Muhammed´e Sevgisi ve Bağlılığı”, s. 276-277.

14) Eflâki, Ariflerin Menkıbeleri, 1,580.

15) Bkz. Mevlânâ Celâleddin er-Rûmî. Rubailer, çev. Nuri Gençosman, MEB Yay . İstanbul. 1974. C. I. s. 76, Rubai: 364; Mektuplar, s. 111. Mektup: LXXIÎI; s. 55.

16) Mecâlis, s. 64-65, Meclis; İÜ.

17) Bkz. Mesnevi, IV, 307, b. 3443-3444.

18) Bkz. Mesnevi, I, 315, b. 3957-3959.

19) Bkz. Divân,   I, 3. Geniş bilgi için bkz. İbrahim Emiroğlu, “Mevlânâ´nın Hz. Muhammed´e Sevgisi ve Bağlılığı”, s. 274-275,276.

20) Sünnetin tasavvuf için de kaynak oluşuyla ilgili olarak bkz. Yusuf el-Kardâvî, Sünneti Anlamada 40 Yöntem, s. 81-85

21) Bkz. Bilal Saklan, Kûtu´l-kulâb´taki Tasavvufî Hadislerin Hadis Metodolojisi Açısından Değeri, s. 155

22) Örnek olarak bkz, Ayşe Gültekin, İsmâîl Ankaravî´nin Mesnevi Şerhi Mecmûatü´l-Letâif ve Matmuratü´l-Meârif te Hadis (Altıncı Cilt Örneği), Konya, 2005 (Bitirilmemiş doktora tezi); Fikret Karapınar, Mesnevî/Ankaravî Şerhi, İlk 100 Hadisin Tahrici, Konya 2001 (Doktora Semineri).

BUYRUN EFENDİM!

Sevgili dostlar, kıymetli muhibban…

Efendim, gün geçmiyor ki, delikanlı yürekli Müslümanların, çağlayan gönüllü mü’minlerin bir başka güzelliklerine şahit olmayalım, bunlara muttali olmayalım…

Elbette bu çağlayan gönüllü müminlerden sadır olan, şelale serinliğindeki güzellikler içimize bir ferahlık, gönlümüze inşirah veriyor, ufkumuzu aydınlatıyor ve “Elhamdülillah daha yapacak çooooooook işlerimiz var/mış”, “varmış da ben niye bu kadar kolay ve dahi basit bir iş’i yapmamışım, ben niye bu hisseden pay almamışım?” diye yakınıyoruz elbette…

“Hakkaten” de öyle değil mi?

İşbu çağlayan gönüllü müminlerden karib bir zamanda yeni bir güzellik zuhur etti ki sormayın….

El-hak rayihası çoktandır alemlere yayıldı ve dahi “Mısır’daki sağır sultan” bile duydu, amma olur a, belki işbu rayihayı halâ sezememiş, bu kadar cüruf içinde bu güzelliği tefrik edememiş, muttali olamamış kibar-ı Müslim ve mümin-i safiyan vardır vechile haber etmek arzu ettim efendim.

Kıymetli muhibban,

Bundan yaklaşık 1 ay kadar önce aracımda seyir halinde ve radyo dinler iken, yukarıda başlığını yazdığım “Buyursunlar Efendim” çağrılarına muttali oldum. Meğer bu çağrı, “Haydi haydi gelin! Şu mel’un dünya içinde, işbu dünyanın dağdağasında nicedir ihmal ettiğiniz, boş verdiğiniz “hadis okumaları” na başlayın” çağrısı ve çığlığı değil miymiş?

“Aman ne de güzel, ne de hoş” deyiverdim… Essahtan da öyle değil mi ki?

Her ne ise, bulduğum ilk fırsatta, salık verdikleri www.hadishalkalari.com isimli siteye duhul ettim ve meseleye vâkıf olmaya çalıştım.

Efendim murad şu: Her evde, işyerinde, cemaatte, cemiyette velhasıl insanoğlunun neşet etmiş olduğu ve dahi cemaat halinde bulunduğu her mekânda hiç değilse haftada 1 gün ve olsun olsun yarım saat hadis-i şerifler tilavet edile…

“Hadis-i şerif okunması” demek ise elbette Peygamber Efendimin konuşması, emretmesi, buyurması demek oluyor. Onun için de hem çağrının hem de yazının başlığı “buyursunlar efendim!” oluyor.

Bendeniz bu çağrıyı, olur a (Allah beni bağışlasın) sizlere ulaşmamıştır su-i zannı ve (inşallah bu yazıyla birlikte bu hayırlı işe başlarsınız hüsnü zannı dairesinde) sevaba girme kasdıyla kaleme almış bulunuyorum.

Yapacağımız şey çok basit, bu viran hanedeki evlad u iyâlimizi veya işyerindeki çırak ve kalfamızı cem edip her hafta en az yarım saat “buyursunlar efendim” terennüm edeceğiz ve kulak kesileceğiz Efendim/iz ne buyuruyorlar diye… Sonrası ve tabii neticesi ise buyrukların hayata tatbiki elbette…

Bendeniz işbu çalışmayı yıllarca önce elhamdülillah evlad u iyâlle yapmış ve hali hazırda da ekmek teknesinde yapmaya çalışan bir mümin olarak hassaten tavsiye ettiğimi ve Rahmet sahibi Rabb’e sonsuz defalar hamdederek İKRA DERNEĞİ’nin de bu çalışmayı destekleyen kurumlardan olduğunu (bu konudaki emek ve çalışması için Hüseyin Ünal Bey kardeşime hassaten teşekkürlerimi arzederek) son not olarak beyan edeyim.

İnşaallah size de “buyursunlar efendim”…

Müstakbel hadis okuyucusuna minnacık birkaç not        :

1. Okuyacağımız hadis eserinin “şerhli” olması ısrarla teklif ve tavsiye olunur.
2. Her ne kadar ismini vermiş olduğumuz ve bu işi yani hayırlı çığırı başlatan www.hadishalkalari.com da tavsiye sadedinde iki eser ismi veriliyorsa da bizce yetersiz. Bu manada şahsınızın affına ve yanlış yapmaktan Allah’a sığınarak, Beka Yayınları arasında çıkan “Hadislerle Günlük Hayatımız” (Derleme ve Tercüme: İlyas Kaplan)isimli hadis kitabını da ısrarla tavsiye ederim. Bu kitabı bendeniz işbu sitede ve https://eminatalay.wordpress.com/kitap-tanitimi/ adresinde GÜNLÜK HAYATINIZDA HADİSİN/SÜNNETİN YERİ VAR MI başlığıyla ayrıca tanıtmıştım da…
   
3. Yine aynı yayınevi tarafından yayınlanmış olan ve tek ciltte toplanmış, Mahmut Kısa tarafından farklı bir usûl ve üslupla tercüme edilmiş (hadisin kısa şerhleri metin tercümesi ile birlikte sunulmuş ve bu manada hem hadisin okunması/anlaşılması kolaylaşmış ve hem de kesintisiz şekilde okunması sağlanmış. Güzel bir çalışma) olan Riyazus Salihin isimli eser…
4. Hadis halkasına müntesip her arkadaşın, hadislerin okunmasından önce ilgili sitede ve http://hadishalkalari.com/wp/hadis-ogrencisine-ilk-ders/ adresinde alan HADİS ÖĞRENCİSİNE İLK DERS isimli dersi/yazıyı mutlaka okuması…
5. Elhamdülillah bu yazıyı henüz bitirmiştim (ve ama bu notu yazmamıştım) ki, güzel bir haberle daha karşılaştım: Diyanet camilerde hadis halkaları oluşturacakmış. http://www.habervakti.com/news_details?id=41715 adresinde yer alan haberi bizzat Başkan Mehmet Görmez Hocamız açıklamışlar.
6. Bu arada yine Mirasımız Derneği’nin de buna benzer bir çalışmayı –aynı zamanda bir geleneği de diriltmek adına- tüm baskı ve risklerine rağmen Mescid-i Aksa’da başlatmış olduklarına muttali oldum ki, fiziki imkânım olsa billahi şükür secdesine gidecektim. Amma o da bende ayrı bir yaradır. (geniş bilgi için http://www.mirasimiz.org.tr/page.php?p=25 ve http://www.dunyabulteni.net/?aType=haberYazdir&ArticleID=218272&tip=haber adresi ziyaret edilebilir)Mübarek olsun, hemen yola çıkın ki, aldığınız yol onlardan daha önde olmuş olsun…

KADINLARA TÜYOLAR: KOCANIZI NASIL ÖLDÜRÜRSENİZ BERAAT EDERSİNİZ? (1)

            Daha yazıya girmeden, yazıyı “azıcık” okuyunca peşin hüküm vereceklere peşin ve peşin söyleyeyim ki “kadına şiddete” karşı değilim! “İnsana şiddete” karşıyım. Çünkü ben bir Müslümanım. İslam’ı da anlayabildiğim, bilebildiğim kadar yaşıyorum. Şiddete karşı olmamın birinci ve temel sebebi bu inanç ve o inançtan aldığım moral motivasyondur, inancıma güvenimdir. Şiddet, nereden ve kimden gelirse gelsin şiddettir ve kötü ise kime uygulanırsa uygulansın kötüdür. Kötülüğü, kötü olduğu sadece kadına uygulanınca anlaşılmaz, hatırlanmaz. Peşin hükümlülere tekrar ve peşinen söylüyorum; inandığını ilan eden ve yaşamaya gayret eden bir Müslüman olarak, kadına şiddete değil, insana şiddete karşıyım. İnsanı –biyolojik ve psikolojik özellik ve gereklilikler hariç- kadın/erkek diye ayıranlara da şiddet göstermeden ve ama “şiddetle” karşıyım.

                      Gelelim mevzumuza efendim:  

                Geçtiğimiz hafta içinde gündemi sarsması gerektiği halde, neredeyse hiç görülmeyen haberlerden/olaylardan birisi Gülfidan Kuşoğlu isimli bir kadının kendisine şiddet gösteren kocasını kasten öldürmüş olmasına rağmen, beraat etmesi hadisesi idi.

                “Kadın” bir anda medyanın ana gündem maddesi olması, canlı canlı yayınlara çıkması gerekirken, unut/tur/uldu ve/veya unut/tur/ulmaya çalışılıyor.

                Geçen hafta bir gazete, bu kadıncağız ile kocasını niçin-nasıl öldürdüğü konusunda bir röportaj yaptı. Kadıncağız daha kendi hal- pürmelalini (!) anlatmaya geçmeden, onunla röportaja giden hemcinsi bu kadını nasıl da masum ve acınarak anlatılıyor bir bilseniz: “24 yaşındaki Gülfidan Kuşoğlu eşinin şiddetine maruz kalan binlerce kadından biri…

            Gülfidan Kuşoğlu henüz 24 yaşında. 10 ay evli kaldı, kendisine şiddet uygulayan eşini boğarak öldürdü. 6 ay hapis yattı. Mahkeme ‘nefs-i müdafaa’ dedi ve beraat etti. Şimdi yeni bir hayata hazırlanmak istiyor. Üniversiteye gitmek hedefi. (…)

              Balıkesir Üniversitesi El Sanatları mezunu Gülfidan ile röportaja giderken aklımda şu soru vardı, ‘Kendisine şiddet uygulayan eşini öldüren bir kadının ruh hali nedir?” (…) Röportaja babası Hamza Hazar, dayısı Muhsin Yıldız, iki avukatı İsmail Gürses ve Gülşah Baş Duran ile geldi. Yaşadığı olayın travmasını üzerinden atamadığı her halinden belli oluyordu. Sorulara cevap veremediği noktada ailesi ve avukatları devreye girdi.”

             Görüldüğü gibi sanki işbu kadıncağız katil değil de, maktul; sanki mazlum! Ama dayak yemiş, şiddet görmüş… Nedense asıl travmaya maruz kalan ve büyük bir ihtimalle travma hali halen devam eden maktulün anne babasıyla görüşülmez de, masum katil(!)le görüşülür, onun travmatik durumu tartışılır. Neden? Çünkü o bir kadın!

         Acaba öldüren erkek, ölen kadın olsa idi ne olurdu düşünebiliyor musunuz? Bırakın Türk medyasını, tüm dünya medyası ayağa kalkardı. Aileden sorumlu bakanı, başbakanı, cumhurbaşkanı, AB genişlemeden sorumlu bakanı, AB parlamentosu ve hatta asamblesi başkanı, falanı filanı ve dahi BDP eş başkanı ile İmralı sakini bile katil adamcağızı çiğ çiğ yer, ölmeden diri diri toprağa gömerlerdi. Demeçler demeçleri kovalar, şeytan bile şaşardı bu işe…

          Ama o bir kadın. Öldürürken şiddet göstermiş olsa da, bir katil olsa da o bir kadın…  Ne olursa olsun o masum ve hep masum kalacak. Niçin? Çünkü efendim şiddet görmüş bir kadın o! Nasıl öldürmüş? Kocası olan adam bir sebeple kendisini dövmeye başlayınca o da almış elektrikli sobanın kablosunu ve boğazını sıkmış, kocasının ağzından burnundan köpükler gelmeye başlayınca bırakmış. Hatta ve hatta, şefkate bakın ki kocasına su bile getirmiş. Kocası da “eğer aklın varsa beni adam gibi boğ ve öldür yoksa kalkınca senin kolunu bacağını kırarım” demiş. Vay sen misin bunu diyen?! Hem kocasın, hem erkeksin hem de karına beni öldür yoksa kolunu bacağını kırarım diyorsun ha! Tabii zavallı kadıncağız da, hani olur a, adam kalkarsa benim kolumu bacağımı kırar diye kabloyu almış ve adamı boğarak öldürmüş. Yani kasten öldürme… Cezası eski kanun varken idamdı, şimdi ise ağır müebbed!.. Ama gelin görün ki öldüren kadın olunca nefsi müdafaa sebebiyle beraatine karar verilmiş.

      Hukukçuluğumdan, hukuk bilgimden en çok da, hukukun katledildiği, hukukla dalga geçmenin zirve yaptığı bu gibi zamanlarda utandım… Halbuki ben de hukuku bilmesem ne güzel olacaktı; hukuku bilmediğim için “eeee, hakimler de şu kadar okumuş, bilmiyor değiller ya… demek ki gerçekten nefsi müdafaa imiş” der ve rahat yatardım. Ama öyle değil işte… Bu olayda –her ne kadar dosyayı görmemiş, okumamış olsam da, bizzat katilin beyanlarına dayanarak söylüyorum- kesinlikle neticesi nefsi müdafaaya bağlanabilecek bir yön yok, olamaz. Konunun hukuk tekniğini ilgilendiren durum ve şartlarını burada tartışacak değilim elbette… Ancak bırakınız deneyimli bir hukukçu olmayı, bir hukuk talebesi bile burada nefsi müdafa hallerinin olmayacağını, bu hale yönelik indirim uygulanmayacağını elbette bilecektir.

       Ama mesele kadına karşı pozitif ayırımcılığa gelince işler değişiyor. Benim de “evet” oyu verdiğim 12 eylül referandumundaki maddelerden birisi de, “kanunlarda kadına karşı pozitif ayırımcılık yapılması hususunun anayasaya aykırılığının iddia edilemeyeceği” mealinde idi. Ama dikkatinizi çekerim; burada yapılacak pozitif ayırımcılık kanuni düzenlemeler çerçevesinde olursa anayasaya uygun sayılacak/tı. Burada ise kanuni bir düzenleme yok, bir mahkeme kararı var…

          Yerimiz dar. Ama yazının devamı var… Çok kısa zamanda bu konuya tekrar temas edelim inşallah.